نوروپاتی محیطی ناشی از دیابت یک عامل سرعت‌بخش در بروز 90 درصد زخم‌های دیابتی است. بالا بودن مزمن قند خون به اعصاب از جمله حسی، حرکتی و خودمختار آسیب می‌رساند. نوروپاتی دیابتی همچنین سیستم ایمنی را ضعیف و توانایی بدن در مقابله با عفونت را مختل می‌کند.
اعصاب حسی افراد را قادر به احساس درد، دما و موارد دیگر می‌کنند. هنگامی که این اعصاب در افراد دیابتی آسیب می‌بینند دیگر توانایی احساس گرما، سرما و درد را نخواهند داشت. فرد دیابتی به دلیل بی‌حسی در پاها و فقدان درد بریدگی، زخم، سوختگی ناشی از آب داغ یا قرارگیری پا در معرض سرمای شدید را متوجه نمی‌شوند. سپس امکان دارد این زخم یا ناحیه آسیب‌دیده عفونی شده یا در اثر توانایی اندک بدن در مقابله با عفونت‌ها به‌خوبی التیام نیابد.
نوروپاتی محیطی سبب ضعف عضلانی و ازدست‌رفتن انعکاس‌ها در مچ پا نیز می‌شود. این وضعیت می‌تواند نحوه راه‌رفتن فرد را تغییر داده و به بروز بدشکلی‌ها و ناهنجاری‌های پا منجر شود. از جمله چنین عوارضی می‌توان به انگشت چکشی، بیماری پای شارکوت و انحراف شست پا اشاره کرد. این موارد در بروز زخم‌های پا نقش مهمی داشته و با ایجاد فشار غیرعادی به برخی نواحی کف پا آن‌ها را بیشتر مستعد ابتلا به زخم می‌کنند.
کفش‌هایی که به دلیل ابتلا به ناهنجاری‌ها و بدشکلی‌های ساختاری پا دیگر مناسب پوشیدن نیستند ممکن است در اثر اصطکاک با انگشتان سبب بروز زخم و تاول بر روی نواحی بی‌حس پا شوند. زخم در صورت عدم درمان می‌تواند عفونی شده، به استخوان سرایت کرده و استئومیلیت ایجاد کند. استئومیلیت عفونت استخوان و یک بیماری جدی است که نیازمند جراحی است.
